Het kan zo veel pijn doen als je pubers opmerkingen naar je hoofd slingeren, helemaal als ze raak zijn.
Vaak volledig uit de context getrokken, maar de kern is zo raak. Het is heel verleidelijk om je hun frustraties persoonlijk aan te trekken en mee te gaan in het maken van verwijten. Want oooh, pubers! Breek me de bek niet open. De kunst is om rustig je grenzen aan te geven en te blijven communiceren.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Ik hoor dan de stem van mijn huisarts met zijn Duitse accent altijd helder in mijn hoofd: “Mevrouw Karim, denk hier maar aan: Pubers zijn dement. Ze kunnen er niks aan doen.”
Dus als het me even te veel wordt, dan denk ik: ”Je bent dement, je bent dement, je bent dement.”
Dan is daar weer dat eeuwige schuldgevoel. Schuldgevoel is mijn grootste vijand. Eigenlijk moet ik het dan naast me neerleggen, maar ja, dat lukt niet altijd.
Twee huwelijken op de klippen gelopen, nu toch weer een nieuwe vriend, fulltimebaan, chaotisch leven; ik heb veel van mijn kids gevraagd. Juist daarom wil ik ze álles geven.
Verwen ik ze te veel? Ben ik niet streng genoeg? Ik had ze misschien de ouderwetse Surinaamse opvoeding moeten geven. Strikt. Rechtvaardig. En geen gezeur! Hup, met de mattenklopper.
Ach, ze zijn (op de kleinste na) twee koppen groter dan ik, ze zien me al aankomen. Ze lachen me vierkant uit als ik achter ze aan ren met de mattenklopper.
Al geloof ik erin, hoor. Ik geloof erin dat het goed is dat ze hun mening kunnen ventileren. Het is heerlijk dat ik ze een leven kan bieden waar menig kind van droomt.
Maar ja, dat schuldgevoel.
“Mam! Ik heb hélemaal geen kleding!”
“Uuuh, kijk eens op je grond rond je bed. Als je dat eens opruimt, dan heb je ook geen polsstok meer nodig om in bed te komen. Je zult zien dat je een volle kast met kleding hebt.”
“Mam! Je doet echt niks voor ons, je bent alleen maar met jezelf bezig!”
“Uuuh, ik werk fulltime zodat júllie alles kunnen krijgen wat jullie willen. Nee, ik ben geen fulltime huismoeder en ík heb hier de broek aan, maar er moet toch brood op de plank komen?”
“Mam! Ik ben zó boos op je, want je beloofd van alles maar je doet helemaal niks!”
Auw, auw, auw! Ik wou dat ik 50 uur in een dag kon stoppen. Kon ik maar alles doen wat ik eigenlijk voor ze zou willen doen.
“Mam! Als je maar niet denkt dat we accepteren dat jij weer verliefd bent, je geeft jezelf te makkelijk weg!”
“Liefies, dat begrijp ik. Je krijgt geen nieuwe papa, we gaan niet samenwonen, maar mama is erg blij met hem. Jullie staan op nummer één.”
“Yeah right, mam! Geloof je het zelf?”
Ai! Hoe kan ik het ze duidelijker maken, meer dan ik al doe?
Ik geef mijn dochter een kus. Ze duwt me weg.
“Ga weg mam, zie je nou echt niet dat ik boos op je ben?”
Ze gaat naar boven, ik voel me verdrietig. Hoe krijg ik mijn pubers nou eens blij? Ik ga moedeloos naar bed. Daar ligt mijn boze krullenbol. In mijn bed.
Ik geef haar een kus, ze duwt me weg. “Niet te dichtbij, mam.”
De volgende ochtend word ik wakker met mijn meisje in mijn armen. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd.
Pubers…
