Ik heb heel wat audities gedaan in mijn leven. Mijn allereerste auditie kan ik me nog goed herinneren. Ik weet niet meer precies waarvoor het was, maar de auditie zelf staat me nog helder voor de geest. Ik zong een liedje, maakte een draai en klapte vol tegen een muur aan. Ik viel, stond op en ging door alsof er niets aan de hand was. Het mooie is dat ik die rol wel heb gekregen.
Mijn tweede auditie was ook memorabel. Die deed ik onvoorbereid. Een bandlid moest eindexamen doen op het conservatorium in Den Haag en ik zong mee. Waarschijnlijk viel ik op, want ze vroegen of ik een uurtje later auditie wilde doen voor de afdeling jazzzang. Ik zong het nummer ‘Autumn Leaves’. De docent zei: “Hier kan ik wel wat van maken!”
Dat had ze nou niet moeten zeggen. Ik ben door die opmerking niet gaan studeren. Hoezo je kan wat van me maken? Ik ben al iemand! (dacht mijn puberbrein)
Tijdens de auditie voor de kleinkunstacademie zong ik het liedje ‘Lazare en Cecile’ van Martine Bijl. Aangenomen, maar niet gedaan want mijn vriendje vond het niet leuk dat ik daarvoor in Amsterdam moest gaan wonen…
Op 21-jarige leeftijd deed ik onbevangen auditie voor de musical Miss Saigon. Ik doorliep fluitend de eerste paar audities. De auditierondes hebben bij elkaar vier maanden geduurd, waarin we iedere zaterdag zang- en dansles kregen in Amsterdam. We begonnen met een grote groep van ongeveer 100 dames en er bleven er 10 over. Hoe verder we kwamen, hoe heftiger de zenuwen werden. We fokten elkaar op en ik kreeg het gevoel dat mijn hele leven ervan afhing.
Sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan met mijn onbevangenheid.
Als een productie eenmaal loopt, dan is het rustig in het theater. Dan zijn we een hechte familie, dan hoor je bij elkaar. We ontwikkelen grapjes met elkaar die niemand anders begrijpt. We voelen ons veilig. Niemand die jouw plek kan innemen, alles is duidelijk.
Maar eens in de zoveel tijd gieren de zenuwen door ons lijf en door het theater.
Dan hangt er weer een briefje op het memobord: ‘Dansers gezocht’ en ‘Zangers gezocht’.
De audities beginnen weer. Weg familiegevoel! Je bent weer elkaars concurrent.
Vroeger ging het er harder aan toe. Ik ken verhalen van auditanten die elkaar lieten struikelen of spelden in elkaars balletschoenen deden. Gelukkig is die tijd voorbij. We wensen elkaar toitoitoi, maar je voelt de spanning er niet minder om. En juist dát maakt me zenuwachtig.
Ook het gespeculeer door collega’s en fans. Iedereen wordt op zo’n moment casting director.
Potentiële namen voor bepaalde rollen gonzen door het theater en op het world wide web.
Maar wanneer alle rollen weer verdeeld zijn en iedereen zijn auditiewonden heeft gelikt, dan kabbelt alles weer rustig verder.
Mijn laatste auditie heeft me heel veel energie gekost. Ik kan er nog niet zo veel over vertellen, maar het was voor mij bijna een spirituele reis. Binnenkort ga ik er uitgebreid over bloggen.
De uitslag is nog niet bekend, maar ik heb een ding besloten: na 25 jaar smeken om een rol en erkenning, ben ik er klaar mee. Ik ga met auditiepensioen!
