Mijn ouders hadden vroeger geen afwasmachine. Als klein meisje deed ik vaak de afwas. Ik vond afwassen heerlijk. Ik speelde dromerig met de grote berg sop en genoot van het warme water.
Ik herinner me dat ons huis altijd vol visite zat, dus genoeg te poetsen. Was ik een snelle afwasser? Nee. Op mijn gemak poetste ik ieder vuiltje van het bord. Ik genoot van dat moment van de dag.
Tot op een dag mijn tante me riep. ‘Nur! Zit niet zo te dromen! Schiet op!’
Ze ritste het bord uit mijn handen en liet me zien hoe ik het anders moest doen, sneller.
Ik vroeg me af waarom ik niet mocht dromen. Waarom moest ik op haar snellere manier afwassen? Haar bord was immers niet schoner dan de mijne en we hadden toch de hele avond de tijd?
Op de een of andere manier heeft dat moment iets met me gedaan.
Ik vind afwassen niet meer leuk. Ik vind geen enkele huishoudelijke taak meer leuk, want het moet snel en je mag vooral niet wegdromen.
Jaren later kreeg ik een baantje in een kledingzaak. Als er even geen klanten waren in de winkel, moesten we de kleding sorteren. Ik kon er helemaal in opgaan en liet mijn gedachten tijdens het vouwen de vrije loop. Maar ook hier werkte ik te langzaam. Ik werd op mijn vingers getikt door de bedrijfsleider. Het moest sneller.
Zo zou ik nog meer voorbeelden kunnen noemen. Voorbeelden die ervoor zorgden dat ik alles heel gehaast ben gaan doen. Met als resultaat dat ik een hekel kreeg aan het huishouden. Het liefst laat ik alles doen en ren ik zelf hard weg. Eigenlijk ga ik al jaren opgejaagd en gestrest door het leven. Ik geniet niet van mijn omgeving, gewoon omdat mijn omgeving me te langzaam en te dromerig vindt.
Laatst was mijn afwasmachine stuk. Ik was alleen thuis en moest met de hand de afwas doen. Ik zette een muziekje op van Bob Marley, vulde de teil met warm water en deed er een flinke scheut afwasmiddel bij. Mijn handen gleden in het warme water. Ik speelde met het sop en poetste op mijn gemak de borden schoon. Ik voelde me intens gelukkig.
Ik realiseerde me dat naar andermans pijpen dansen me in de loop der jaren eigenlijk alleen maar stress heeft opgeleverd. Dus besloot ik vanaf dat moment alles in mijn eigen ritme te doen en ervan te genieten. En het werkt!