Autorijden, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee.
Diep in mijn hart wil ik eigenlijk geen auto hoeven rijden, maar in het leven dat ik leid, lijkt dat onmogelijk. Ik tuf iedere dag rond in mijn kleine bakkie.
Van school naar ballet, van de studio naar het theater, van een afspraak naar mijn verkering, van sporten naar casting, van een koffieafspraak naar lesgeven en van hond uitlaten naar de supermarkt. Mijn auto is mijn tweede huis, mijn kantoor.
De wildste plannen ontstaan achter het stuur.
Ik zit vaker in de autostoel dan op mijn bank in huis.
Zodra ik in de auto zit, heb ik even tijd om te bellen. Of ik kan er teksten en liedjes instuderen. Mijn teksten spreek ik meestal in op mijn telefoon en die speel ik dan af in de auto. Als ik de tekst ken, spreek ik het tegenspel in en dan kan ik tijdens het rijden tegen mezelf kletsen. Dat werkt voor mij als een tierelier. Beter dan wanneer ik met een script voor mijn neus zit. Dan dwaal ik af en zie ik de lettertjes dansen waardoor ik de tekst niet in mijn hoofd krijg. Ik ben erg praktisch, zeg maar.
Dus ik koers wat af in mijn eentje, in de auto, pratend tegen mezelf.
Als je mijn achterbak opendoet, komt mijn hele inboedel uit de auto vallen.
Zoals Mary Poppins haar tas heeft, heb ik mijn achterbak.
Drie paar hakken, Uggs, gympen, slippers, handdoek, jurkjes, make-uptasje, borstels, föhn, setje schone kleren. Je weet maar nooit. In de auto zelf liggen ook vaak nog hakken, jassen, doppers, een thermoskan voor de thee, kauwgum en snoep (de lege zakjes, want snoep eet ik in no time op).
Het liefst rij ik op blote voeten en als ik uitstap doe ik mijn hakken aan.
Bij het stoplicht of voor de deur bij een volgende afspraak, doe ik snel mijn make-up op en mijn haar goed, omdat ik altijd haast heb. Als het aan mij ligt ’s morgens dan douche ik, doe ik mijn haar in een knot en go! Opmaken doe ik voor de show en het leven is geen show. Toch is het soms beter om niet met een blotebillengezicht en ontploft haar ergens aan te komen, dus dan maar even snel in de auto.
Voordat ik mijn huidige bolide had, reed ik rond in oude barrels. Ik kon me geen nieuwe bak veroorloven en daarnaast: auto’s interesseren me niet. Ik begrijp helemaal niet dat mensen hun status kunnen verlenen aan hun auto.
Aan de andere kant heb ik wel een mening over mensen die in bepaalde auto’s rijden. ‘Ga eens opzij, jij typische …rijder!’ ‘Patser!’ ‘Stop met bumperklever in je aso-bak!’
Ja, ik heb vaak al een mening over mensen zodra ik ze in de auto zie zitten. Is natuurlijk niet goed, maar je hoort me vaak mopperen achter het stuur. Daar zou ik een hele blog aan kunnen wijden.
Mijn vorige auto was mijn lievelingsauto. Een geweldige vijfdehands, rode Subaru van 16 jaar oud. Ik moest hem starten met een schroevendraaier. Voor vijfhonderd euro gekocht. Top! Toen ik baby’s kreeg lag die auto vol babyspullen. En toen ik nog rookte, lag hij vol met peuken in de asbak, lege blikjes Red Bull en chocola. Daar leefde ik in die tijd op.
In mijn getrouwde leven had ik geen auto, mijn man bracht me naar mijn klussen. Ik had dan tijd om me op te maken, teksten te leren met een koptelefoon op en als ik dat niet deed dan sliep voornamelijk. Zodra ik de motor van de auto hoorde lag ik kwijlend te snurken met mijn mond open. Ja, het was erg gezellig voor mijn ‘toen’-echtgenoot (nu nog steeds goede vriend). Direct na onze scheiding besefte ik dat ik zelf weer een auto moest kopen.
Er was een auto die ik stiekem wél heel gaaf vond, dat was een Mini. Jarenlang had ik wat geld gespaard en een auto had ik nooit echt nodig. Het leek mij zonde om daar mijn spaargeld aan te besteden. Toch kocht ik van dat geld voor het eerst van mijn leven een spiksplinternieuwe auto. Hij kwam zó uit de fabriek gerold. Klein, pittig, zelfstandig en stoer. Ik ben nu zo blij met mijn bakkie! Ik voel me veilig en het maakt datgene wat ik het allerstomste van de wereld vind, autorijden, een stuk leuker.
Wanneer ik thuiskom van een lange rit, blijf ik zelfs nog even in de auto zitten. Even nog een half uur voor de deur Candy Crushen en facebooken.
Een moeder van drie met een fulltime baan moet zich makkelijk kunnen verplaatsen en het is dus echt een belangrijk deel van mijn leven geworden.
Als je een grijze Mini ziet rijden met een zingende/kletsende/mopperende meid erin, met een halfopgemaakt gezicht, blote voeten en een kopje thee, dan ben ik het.
Ik hou van mijn tweede huisje!
